Tê pyesnim hënën..
Hënën të pyesnim
kush ia falë shkëlqimin e artë.

Yjet,
c'i mban të mos ndizën
nga prushi i vet
në erën e lehtë të natës ?!

Pyetni dashurin do t'na thoshin ?!

Mundet që...

Mundet që...

>>..harrojm ndonjihere
se reja është liqe loti që thahet në erë...<<

Vranja e tej e ndan
bënte të kujtonim se u mbrri shuarja e yjeve.
Kur ato bënë një sy gjumë nate
ne menduam atë të fundit ''largë coftë''.

Mundet që..,
që t'krisur nga frika se humbim tej të keqes,
tej të mirës mund t'kishim ikur,
Atje ku më nuk do yllzonte asgjë,
c'kishte humbur shihej qart.

Shtrirje e një heshtjeje t'pamat
krijohej në harkun e vështrimit hapsinor;
trishtim i derdhun
mbi cdo gjurmë të gjithckajes në munges.
C'pretendonim ndjehej gjithashtu,
oh,aq kreshpërueshëm ndjehej.

Rikthimin sikur kishim lënë
në puthje të dritës
prapa një mugëtire që do të vdiste gjithsesi.
Vetëm pse s'ishim kujtuar më parë,
se reja edhe mund të këmbej vdekjen njerzore
me lotët e dëlirët.

Mendonim se jemi aq afër shkymjes
e për pak sa s'u bëmë një me ''të''.
Dhe vërtet harrojm ndonjëhere
të mos harrojm se...
Se retë qenkan ujdhesa t'bartshme,
e ne mbesim po këtu.

Vallzim

Erdhë...

Ere a puhizë ?

Dicka prejë të dyjave

i'a shkulte flokun e thinjur diellit.

Një e kthjellur qiellore

binte si e reshur blu

dhe pikturonte trazimin e hirt të detit.

Syri diellor

më maste nga koka te këmbët.

Me fije të arta, thurte fustanin e mëndafshët.

Më vishte madhështia e mëngjesit;

flokëve më vishej,

më binte syshë

e rrëshqiste buzësh.

Ndjeshëm shpërbëhej

t'merrësisht ndjeshëm,

ambëlsisht brendshëm,

padurueshëm thellshëm.

Syni vështronte ndërmjet rrezesh

të veshurën time prejë vajze

dhe vallzimin tim prejë gruaje.

Qeshte a qante nuk e di;

dicka prejë të dyjave

kthehej në gurr goj'amël.

S'dija tjetër

vecse të ndiqja melodin e tij prejë djali

e vrrullin e tij prejë burri,

në vallzim tango

në përputhje me dritën

ribëhej..,

ribëhej udha e ëndrrës

dhe përqafimi i Atij

ishte fundi i sajë.

Lot dashurie

Pamvarsisht t'gjitha ikjeve

dhe dyshimeve pamvarsisht,

me një t'vështruar me merrë

aty ku mbase unë gjithmon rri

pavetëdijshëm.

Dhe mu këtu,

këtu ku përherë ty t'njej'

si gurr goj'amël

kurr s'men

as si rrjedhë as si kang

pamvarsisht se ti nuk e dije.

Përqafohemi

pamvarsisht bjeshkëve

oqeaneve, deterave

horizonteve pamvarsisht...

E pamvarsisht mungeseave t'mëdha

boshllëqeve që kurr nuk ngopen

ditëve që më nuk do ti zëmë,

krahëve të hapura t'mallit, pamvarsisht...

Me një t'buzqeshur më ngërthen të tërën

si një lot gëzimi e dashurie.

Pamvarsisht...

..duhemi ne,

dhe a s'është kjo e bukur ?!

Pritmë...

..si dje,

te kangjellat e lulishtes, pritmë!

Vetëm gishtrinjët do i ngjyej në hoje ëndrrash.

E pranoj, flatrim mi epin krahëve prej zogu,

(t'plagosur).

Mos ik !

Burr ribëhu mbi të epshmën tënde.

Ti mbyll aromen në peshtaf,

unë lastarët e dëshirave do ti lidhë.

Eja

Eja...!
..vec një hap më këtej,
preke ëndrrën rrezeartë.
C'është largësia para syrit,
nëse vështrimi mbrrin deri aty
ku gjallon një zemër.
Një jetë do të hecja për atë prekje,
dhe sikur t'vdisja në fundë
nga ngrohtësi e sajë.

I heshtur e tërë ikje...
S'di pse po aq i uj't
m'lëvrin damarësh.
Lëvaret pinjoll i dhembjes
kur largohesh.
Tërë ndjekje t'njoha !
Kthehesh në ketër flak'zash,
nëpër zikzake pulsesh,
dhe s'kuptoi
c'më bënë kaq të digjshme
duarve të mia.
Sërish m'robrojn
gjarperinje zjarresh
të ajr'tit kryq.
Dhe kështu e brisht sic jam
derdhesh lirshëm...Ti,
rrëkeja e etjes time.