Paganizëm

Fillimisht,

zgjim i një ndjenje t'fjetur,

pastajë, një tërheqje e lehtë nën qilimin e ëndrrave,

me ftesën qiejve të kaltër.

Rrëfimi për një botë pagane,

dhe premtimi - se do të ngriheshim mbi hyjnit.

Zhgënjyes ishte kërkimi, tempujve të zbrazët.

Takoheshin vetëm hijet - tonat - zot e hyjni.

Hyjnonim njëri tjetrin në dukje të ndryshme,

veshjesh e amblemash. Fuqia e besimit

mbante ndezur magjin.

Mandej,

..se nga t'u n'tek loja symbyllaz.

..dhe lindi frika,

isha hieja e vetme në univers.

Pastaj, dashuria zvarrte vargonin e vet dyshues,

krejtë natyrshëm;

pritjet, xhelozit,denimet, faljet,

luftërat, fitoret, humbjet,...

Stuhit n'pëlhurë heshtjeje mbështjellë

që rrëzonin përbrenda gjithcka,

..deri aty ku ra i thyer një gur kristali

dhe zhbëri botën pagane.

Përfundimisht, të gjithë bëhen t'vdekshëm

kur bien në tokë, madje...

edhe ne - zotërat vet.

Ani se..

E kot trokitja humnerës së zbrazët...

Humbi brofi i cmendur,

dikur e diku...

..ndërmjet brinjëve,

erdhën, e morrën e ikën,

e su kujtuan të kthejnë më.

..Lëkurë e zbrazët gruaje

mund t'u mbesë në duar.

Ani se...

endacakët, s'bien më shtegut t'njejtë...

Por zemra...

Ajo s'qe lëmosh për t'ikurin.

Stinë, e rruz'ujza mbi lule...

Pranverë, e aromë shiu dhe bari t'njom,

si verë e moqme, më dehë, më dehë...

Luan fresku me perden e lëshuar,

muzgjeve në verandë, në dritarën e lënë,

gjysmëhap...

Përvidhet një flutur nate

të loz me mallin.

Joshem e shmangem, qesh'eqaras.

Dehja,

s'paska më shije vere në buzë.

Mbi tryezë gota e mbushur

ujë e vajë ulliri.

Të thënit, t'menduarit e t'vështruarit

- trio gërshetimi si gjithëherë.

Të gjitha,

i thithin buzët e mushkrive

si duhanin e dredhun.

Gjithcka po gërshetohet,

e asgjë s'po njësohet.

..ende s'më bëhet

të shprush gërshetin në erë...,

a të hedh'-e-zbrazë gotën,

turinjëve të trishtimit...

***

Kurr nuk arrite ti vrisje të gjithë zogjët,
të ngordhurit binin pavrejtshëm
pas turmës fluturuese
ku s'arrinin sytë e tu.

..dhe mësova se...
''sa të tmerrshme janë vdekjet e ngadalshme''...
Gjallë e zvarrë paskam mbetur.

Dhe nuk më pëlqen
kur sfidon për dicka, cka e ytja është...
Dhe nuk e pëlqejë që sfidon me dike
që gjithsesi i vdekur ishte...

Unë e vrava...
..e vrava një nate mikun,
dhe nuk fjeta gjatë...Ftohët e vrava,
se ai një ditë do të vdiste gjithsesi,
por mëshira do ta brente më ngadaltë.

..''e vdekjet e ngadalshme janë aq të tmerrshme''
- dhe këte ma mësove ti...

Poezia

Gur i vlerë
Në thjerrëz
Ndërmjet syrit e diellit
Rreze thyese
Ngjyrash t'larmishme
Në një pasqyrë
Panoramike

Ende shpërthejn sythet

në duar ere,

dhe po aq perëndërrt...

- Si ta zë mes gishtrinjësh

hijen tënde prejë ajri ?!

S'u dashka shtegtuar natën maleve,

t'mësosh si fletë heshtja e fushave.

Zëra që trembin ka nata,

dhe aso që shpojn terrin si maja thikash.

Kor i përzier ne volum

t'njohurish e t'panjohurish.

Po ju heshtni, o kengetor nate,

se vdekja nuk vije me te thirrur

dhe as jeta s'u dëbuaka me të ndjekur.

Vår sang

Hvor har du tenkt deg i natt ?

Over berger, det rener gul

under svak skin.

Gult, som døden fra vindmølle tatt...

Og det rener, og rener

så langsomt og fredelig

imens vinden spiler

som en fjern natts sanger.

Under svak lys over berger,

vinden er natens orkan...

Hvor har du tenkt deg i natt,

min kjære venn ?

Hëna si dushk duhani

hyn e del nëpër re.

Yjët ndeznin flakadanin

e dehin me tymnajë.

Vdekjen e rreme lemerisa në këmbana,

për dëshirën e natës.

E shpendijet e shkretëtirës

kërkojn sytë e thatë.

Nuk do ti gjejnë;

se yjët, nuk shuhen

si sytë pa një ëndërr.

Por ti,

as këte se di

...sigurisht.

S'ishte ma ere...

Kur u zgjue n'furtun

isha duke u ndjerë ''home''

brenda vorbullës së sajë.

Shembi papritur,

po vetvetiu nuk lind asnjë tallaz.

Ishte kan vran tejendan, pas shpine.

Kur n'jeja aromen e shiut,

t'u'e t'veshtrue pyetshëm, mbeta miop.

Po asnjëherë s'ta takova vështrimin.

Pasi ike, pash cka nuk pash...

..u shemb cka nuk u shemb, pasi ike.

Vec zemra mbeti si për dreqë !

Pi,

gëllënjkën e fundit.

The,

gotën e mram' të cdo nate.

Po deshe dhe këndo.

A s'ishte ajo qe deshte !

Ti, që veq të duash di.

vetëm kokën pas kurrë mos kthe.

Ti që veq të pish,

të theshë dhe të këndosh di,

përgjatë udhës, pakthim.

A vec mu ba se e n'jeva...

Si n'djallë t'paskam njohur

që as të urrejë nuk di ?

Mbrëmë mu fanit se ra engjëllusheja nga qielli

e gërmusun mbi varrën,

si mbi ate t'jetimit, që gjak as nishan nuk ka.

Gjamën nga ty i dashur a se kish ?

Ogurshenjë për mua a nuk ishte ?

***

Deti përtypet e grryen nga brenda.

Miop e quajtën budallenjët,

gurin në rrahevalë.

Gjithcka do të mbetet n'malin me pisha.
Rryma e gjirit të detit,
fërfërima e parë në gjethe
dhe gjurmët e hapave t'druejshëm.


Dhe tek po kthehem shtegut të njejtë
mbi fërkemët e heshtuna
m'rrëfejn udhë,
kacavaret e degëzave t'thyera.


Se nga fryen...
U ndjehet tingëllima si kërce.
- Sa paska ndrruar form pylli !


Kisha premtuar,
të zhbëj ëndrrën prejë dhurate,
duke ndjekur rrjedha rrezesh nëpër pyllë.


Dhe ti...
Premtimin e mbaje si ushtari.
-Po qe doja detyrimin,
unë, që nuk kisha një atëdhe ?
Unë, që vetëm një zemër kisha !

T'u dogjën supet në diell ?

Mue dërmuar mu paskan !

Neveri

Ehuu ! ..burrë mondan...!!

Tani po që mu neverite.

Haha !S'paska monedh për shpirtin ?

Më deshe t'paprekur.

Po unë, që s'kisha prekur kurrë ?

Sa t'pasna dashur

Pertypin nofullat e detit

frymën valë mbi valë,

dhe zgjojn djallin e fjetur.

Dora e dashuris

Ajo ishte vetëm dora

që m'i përkundte varrët.

Po ti ishe tjetër !

Gjallë se gjallë m'paske lën

Nëma tehun e gjuhës sate

të vras zemrën.

Gjallë se gjallë paskam mbetur.

Te deti

S'shkoja ta kerkoja te bregu i braktisun...

...por aty ishte deti.

Dhe yjet shkëlqenin atje lartë si xixëllonja livadhi

e hëna ishte fytyra e qelibartë

që me shihte me sytë e trishtuar.

E vetmuar, s'ndjehesha dhe po aq...

Gjeta se...

qielli mrrolan

kishte fikur livadhin e natës,

e ftyra e trishtuar e hënës tani ishte e imja,

mbi rrathët që krijoheshin nga pikat e rëna mbi ujë.

S'prita ta gjeja tek deti...

më besoni, malli më shpuri dhe vala e kaltër...

Por deti...Oh, deti...!!!

Deti qenka nëna e vdekur,

që më thërret në gjirin e sajë...!!!

O ti...

Ti fat' i humbun lugjeve t'verdha.

Peshë e bjeshkëve qenka ndry n'thelb arre...

T'e kroni i that', ma s'kan me knue zogjët

po as me qa s'kan...

Edhe në qofshë i namun,

zanin e zemrës ke me ngu...

***

Aty është...,

varur në muranë,

fanari mbi portretin e grues,

dhe hëna stoli n'gjoksin e saj.

Jashtë, bartë nata

hapat e rënd t'vjeshtës,

me gjysmëgazin e Monalizes...

***

-C'fshehin ditët

në kullën e fildisht,

e shpalojn vetëtimat e një nate.

***

Aty ishte zogu;

lakuriq deri në asht

në lëvozhgën e tejdukshme.

***

Su prekëm për të gjallë

as u pam për të vdekur.

Andërr as zhganderr ishim.

C'u mbetëm tani ?!

***

Dhe jo se gjithmonë isha

''Homer i verber''.

Homeri dhe i verberi ishin dy.

- Ka gjëra në jetë,

që kurr s'do t'i dim !

Nuk isha dhe krejtë e verbër

as krejtë Homer nuk isha...

Aty ku s'u knue ma

Nën thanë,

si n'andërr kërkoi zanin goj'amël t'shpendit.

Qerdhja n'myk andrrash

kullon vajin e vjeshtës,

strehësh.

''S'asht e mujtne'' !

- ankohet një e përvaj'ne fëmije.

-Po e mujtne munet me kanë !

(Po kaq e përandërrt ndjehej

dhe atëherë, (kujtohej grueja)).

Tani e di

Qe udhë e gjatë deri te zemra,

sa mali i mberthyer

nën shpatën e kalorsit!

Deshta

Gjak Desdemone fala

dhe as t'a urrejë s'do dij,

Othelluan e shpirtit tim.

Pena

U thye pena !

Si t'a mbledhë

bojën e derdhun shpirtit ?

Boll !

Boshi yt,

cyrrili i kupes teme.

Symbyllunen,

s'do ta gjejsh ma

tek len as tek praron.

Po i përndez varrët buzë bregut

me ujë deti, dhe as të qaj di.

I vetmi art që s'i'a mësove kurrë

- si lahen dashurit pas ikjeve ?!

N't'zbardhun

Ka pelerin të zezë nata,

dhe hapa t'rand nën te...

A e ndjeu kush zvarrën e kohës ?

Rrapllimen e fundit kush a e ndiu ?

Hshsh,.. gjamë e verbër !

Qyteti po fle nën yje.

Edhe ''ata'' fjetën, megjithatë...

Ka me i ardh' dita;

n't'zbardhun ka me i ardhë...

Zgjimi do t'jet' dicka më ndryshe.

I përfoluni

Përhitet drita e hanës

n'avuj t'kalit t'harbuem.

E i Ai kaluer

bëhet e zhbëhet luginës,

sa këmish bardhë, sa lëkurzi.

Në ogurdheun e hapur

i shtrohet shtrojë e ftohët

ëndrrave t'grues.

E diku thellë në rrypinën e malit,

kreshpërohen dëshirat si valle flakëzash;

avytet kaluer njeriu

tue u përhir i dritëruem

në syt e zemrës...

Sikur t'a dija, ku fle hana

kur zgjohet grueja,

e ngjeshen ret në sytë ëndrrimtarë ?!

..tani, që edhe kali u davarit !

Prite sikur vjenë

merre sikur rri

por lëshoje të depërtoj.

Në mundësh...

Kohebartese

e kohëmatsit të durimit

var në ajrë.

Orë e zezë !

Gom reserve

harruar

n'bagazhin tënd.

FENIKSI

Po ik edhe prilli,

nën pluhurëren e nji ishulli të ngrir e të largët.

La pas një stinë t'pa stinë, skandinave,

Asnjë syth nuk pipëtin në skelete pemësh.

Thupra degësh luhaten si mëdyshje në erë.

E pishnaja heshtë rand

si zonjë e gjelbërt nën hijen e kodrinës;

e vetmja që ruan të qenshmën - të qen'shme.

Gjurmë bredhjet nën pisha, labirint i pa fundë.

- Pa hë...përplase vezën magjike...

Asht lodhur edhe Feniksi. Kurseje dhimbjesh.

Shtatë shpirta përtrin, e lëkura shtatë për një ringjallje

Gjurma,

s'ishte i vetmi shteg

që shpie drejt t'humbunes.

Besim i ngujuem

në një shtëpiz cilindrike,

zvarrte vështrimin

në milje t'pa cak.

Sa zvarr paske ra

t'ue lan vetën n'cukla,

e përfolnja jeme...

Del e vështro nga maja e bregut,

të gjithë duken të njejtë.

Tjetërsim

Portreti engjëllor

po tjetërtrajtësohet,

në rrathë lotësh;

filluar nga e bardha,

e hirta, po bie n'të errët,

në jastëkun tim prej puplash.

- Miq !

Vdekja filluaka nga syt !