Te deti

S'shkoja ta kerkoja te bregu i braktisun...

...por aty ishte deti.

Dhe yjet shkëlqenin atje lartë si xixëllonja livadhi

e hëna ishte fytyra e qelibartë

që me shihte me sytë e trishtuar.

E vetmuar, s'ndjehesha dhe po aq...

Gjeta se...

qielli mrrolan

kishte fikur livadhin e natës,

e ftyra e trishtuar e hënës tani ishte e imja,

mbi rrathët që krijoheshin nga pikat e rëna mbi ujë.

S'prita ta gjeja tek deti...

më besoni, malli më shpuri dhe vala e kaltër...

Por deti...Oh, deti...!!!

Deti qenka nëna e vdekur,

që më thërret në gjirin e sajë...!!!