FENIKSI

Po ik edhe prilli,

nën pluhurëren e nji ishulli të ngrir e të largët.

La pas një stinë t'pa stinë, skandinave,

Asnjë syth nuk pipëtin në skelete pemësh.

Thupra degësh luhaten si mëdyshje në erë.

E pishnaja heshtë rand

si zonjë e gjelbërt nën hijen e kodrinës;

e vetmja që ruan të qenshmën - të qen'shme.

Gjurmë bredhjet nën pisha, labirint i pa fundë.

- Pa hë...përplase vezën magjike...

Asht lodhur edhe Feniksi. Kurseje dhimbjesh.

Shtatë shpirta përtrin, e lëkura shtatë për një ringjallje