Mbi shtratin e thatë

nji anderr më bante streh

si vagulli bestytnie.

Besim e lutje nën pisha

mbanin pëllëmbet e puthura drejt resh.

Pas malit e mjegulles

zbrazej dashuria ime

në kupa e buzë vashash.

Pritja mbështillej syve si fashë.

Yjet e natës përbinin

të shkëlqejn mbi udhën kah duhet të vije.

I dehur pas një zane

ngatrrove kohët e stinët.

Udha përkundej në syt e tu

e mjegulla shkrihej

fëtyrës sime si lot.

S'e shehë si shkëlqen teni në dritën e hanës ?

Apo ende i dehur i sheh ''ato''

që bajn namin prapa skenës.

Mbylli syt...

dhe së pari

më kërko brenda vetës

në më gjenë.

Askush s'duhej t'më njihte më mirë se zani jot.

A nuk ishte kjo urata jote

me të cilën i falesha perendis.