Zbërthen metaforat

e gugamës së pëllumbave

dhe humbet në lugje ëndrrash.

Dhe sa bëhen shkëmbinjë të ngurt

sa dallgë që përplasen bregut.

Edhe në munges t'mungesës së thellë

krijon hijen e njeriut gjinjëve të kërrshnajave

...dhe pretë...

Oh, e mira e marrët !

Asnjë lajmë të sjellë pëllumbi.

S'ndrruakan kahjen erërat e mallkueme;

t'pushonin gishtrinjët në vek,

tue lan si lule-bozhure nëpër shtroj,

gjakun tëndë, gruaje që pretë...

Ka lëshue rrënjë këmba e shtratit,

si koha,

si ndjenja...

Por tjerra e lëmshit u këput.

Nuk paska ndjenja vela !

Kur e zanuan trimin vajzat e malit,

më s'fugonte vala

pas busollës së zemrës.

E kur e shpallën për të vdekur,

ti zemrës s'i ngrite gur varri

vec pritjes i vure shkëmb,

në agshol të bregut.