Deri atëherë...

do të rikthejë e rikthejë

të jetërsuar në livadhin tonë

për stinën

që më premtove

t'ma gërshetoje kuror

mban

drithërimën time

në putra luani

Ndryshe

s'të krijon koha

rob e mbret

as deshirat

s'do të lidheshin

kaq arsyeshëm.

Pastaj

si të mbijetonim ndryshe

në këte shkretin...

Paradoks

C'mund t'jet

një dashuri për njeriun

në prag të humnerës...?!

C'mund të jet

nji afri njerzore

miku - mikut...?!

C'mund të jet

nji za foshnje nga largësia

që shpirtin bren

për një nënë që nuk egziston ?!

C'mund të jen,

dy dashuri të shejta

që si dalloni dot ?!

Po unë një foshnje kisha

dhe lum ai që ia fala,

përjetsisht !

C'mund të jet që se kuptoni,

që para jush të pranohem

për njeri të zakont ?!

E sontmja

ngujuar në nji lëvozhge të zbrazët,

kështu e pa qenë

dhe e pa mohueshme

do tmë mbeshtjell

në prehërin e vet

për së dyt fëmijë

e per se pari bonjak

pa embrion, dhe

po kaq e erret

dhe e heshtur

si kjo kuti.

Nji vështrim ndryshe

Nuk asht floku yt i thinjur.

I kujt diell tani

ta ndriti blenin

mbi tenin e rreshkun.

Hirushen e përhite

flokësh,

fytyrës

e qerpikësh

mbi bujashkat e t'ymta.

Kur ata pikturonin

të bardhën

në të zezë

unë krenohesha mbi ty

dhe bëja se të njihja.

Dhe derisa ti buzqeshë

unë mbledhë në grusht

dhimbjen që shkrehet.

Flet per kopshtin lule roz

dhe shkelë pritjen time

nën kajsit

që i mban var

si mollet e ndalume.

Mi vran qiejt e hapur

që mos ti shohe yjet

tek këputen

mbi duart e gjelbra

të kësaj peme.

S'më shehë ma në sy

e unë s'du të thërras

aq sa të trembesh,

se as emrin nuk ta di.

Eh ! Si do të harroja.

Dikur vinte aq e ngroht

kjo fjalë - shpirti dal

si avuj afshi.

Më mbeshtillte si krahë burri

dhe më përkushtohej e tëra.

Paralel me diellin më ngriste

e pastaj më përpinte thellsive të dy liqejve.

Pasqyra e vetme ku vështrohesha,

u thye.E djepi i that që po e përkund

më spo na ze. U rrita në syt e tu

si në duart e perendis.

Eshtë matematik e natyrshme.

Të vetmuarit jan të mangët.

të bashkuarit ndjehen plot.

Të tretët prap mbesin tek.

Dhe jeta s'ka formul tjetër.

Trupi ik pas mendjes,

zemra pas ndjenjës.

Ndarje në dysh.

Këtë dopio pa formul

me ep të pij, dëshira e zotit

nga gota e vet ,

cdo ditë.

.......

Tani gjuej spirancën

të nxjerr nji folje

t'harrueme e të ftohët

nga barku i detit.

Unë nuk harroj !

Jan krahsimet këtu t'më kujtojn

për gjithë cka humbur kam,

dhe për krejt cfarë mbetur ka.

- Asgjë s'po ndodhë !

Dhe ti e di mirë këte.

Jam nxitje

që s'ka ku kapet

kepeve të thyera.

Jam shpirt i përzanun

dheut t'huaj në lodrim,

mu për atë se asgje s'po ndodh.

(C'pyetje e marr).

Nektari që u mblodh ne gjinjët e fryer

o ba qelb i dhembjes

në pranverën që mu shmang.

Ani ! Unë do endem hijeve

për t'rrojtunit e pajetuem t'egzistoj

dhe s'do t'qaj për cka se njohë

as s'do të dij t'më mungoi

cka kurr nuk pata.

Jam ba gur i gdhendur nëpër stinë;

statuj e rreshkur n'diell

rrahur ernash e shirave larë

në pritje të asgjëjes.

Cka s'më dha Zoti

si do t'më jepte njeriu në munges.

Për t'larguemit do t'lutem

andej kah të shpenguem kompleksesh

gëzojn rubairat e jetës.

Më nuk jam vetëm.

U rikthyen t'dërguarit e bestytnive

t'më ndjellin në ateleun e tyre të ftohtë.

Engjullit të zi i jap nga gjiri im,

t'më thithë lëngun e jetës.

***

Mblidhë kokën t'shpëtosh trupin

që t'mundësh të jetosh për egzistenc

si në botën shtazore

ku mbijetojn vetëm t'fortit.

Këlthet nji za që ret i shpon.

Bota po dridhet ! Shirat zbulojn skelete

që dheu si do pa dëshirën e Zotit.

Bëmsit masin vrimën e miut e u del e vogel.

Mbulojn marren me lëkur diten për diell.

E kur perendia dridhë

vetëm t'untit lëkunden vendi

se s'kan ku luten tjetër.

Po Zoti e di, fmijët s'raniten me meshiren e tij.

Po shkundet bota per zgjimë !

Të gjeturit e humbur

Sa lirshëm u pata falur

qiellit qe ma hape

Kudo vetëm blu

e ret nën ne, si shtrat i bardh puplor,

prisnin zgjimin tim të von.

Sa të pakapshme jan endrrat

Sa i pambrrijtshëm je ti.

Shihmë si po bie i dashur

pa mundur të lëviz

as edhe nji të rrahur krahërore.

Rënje e bukur.

Si vallzimi i valsit tënd

e puthja e prushtë

nën buzët tua hi.

Bota qenka det i trazuar

që hap valët si duar t'pamëshirshme

t'më rrëmbejë... E ti, s'më merr.

Hedh veshtrimin mbi një jashtoksore

që si takon asnji bote që ti e njehë.

Shihmë si po bie si lot perendie

këputur dhunshëm nga nji re

që më lëshon drujshëm

me dy këmbët në tokë.

Engjujt japin të kuptojm

se as vetvetes më si takojm.

Ata të gjitha i dinin.

Të mbaja zgjuar dëshirën e fjetur

s'ma dha Zoti a njeriu ?

Në far ndizet e shuhet kandili i kuq.

Gjama e detit tërbohet si bori e cmendur.

Tani nën mua hapen pista avionesh

si tunele të reja.

Prandaj s'të shihja ?

Ti qenkesh vetëm brenda meje.

- C'u bëm ? Më as vetveten nuk e gjejë.

Ato ishin gjithmon aty

të nemuna apo t'qellimta

megjithate skifterët gjenin udhë

ajrin shponin dhe preknin pikën me te largët.

C'i stepi dhe ata

sikur hapat nga të dy anët.

..Shtat bjeshke te ngrime

si maja piramidash qiellin shpojn.

Heshta të ndritshme bien

shpinës t'nji pirgu t'heshtun,

se fjala asht borxh si dashuria

dhe siq mosdashuria mund te ishte borxh i dikujt.

Vetem une zhveshem deri ne asht

e duart me levorisen nga heshtat e nisuna

qe kthehen te ringulen

po aq heshtur e dhembshem si gjithherë.

Gjuejm qe te lendohemi bashk.

Sod mund te qaja mbi lulet qe si preka asnjihere.

Pak gjuen zoti me diell ne keto ane

jan t'vonume pranverat skandinave.

Udhet nuk sjellin askë kalimthi,

se verioret t'harruem ne cep te botes,

jan t'kursyem nga te gjitha.

Dhe po kaq të shmangun

ndeshen me të pafatëtit.

Sa të shumtë jan te till, o zot

qe ende presin nji fat.

S'mbaj mend prillin

as nuk di kush me nxorri nga këmisha e vokët, atë vit...

Mbase, atë stinë qe fatëdhënësi i zën' me tulipanet.

C'pëlhur mu ba lëkur e dyte...

C'nam e rand, të ngasësh namën në vend

rish e serish...

Keshtu pra zemra.

Edhe njihere po rrokullis gurin e madhë

para se t'më shemb.

C'fat ?!

Pritja kishte lëshuar rrënjë

Pastaj isha nisur udheve të ftofta

kah moti kishte shtri stinen e vet.

Mbyllja syt, t'mos shihja c'nuk gjeja

horizontit te thate.

Tani jam këtu nën hënë

Tani jam hiri i zbeht i saj

dhe s'ndjej asgjë,

Premjet e eshkeve të stinës

më s'po dhembin,

s'ka pik gjaku mbi lëkur as nen të.

Terri qenkesh boshatisur kahere, e

e sotmja pa nam e nishan

Kur fryente dimri

mendoja se vet endrrat jan te ftofta

Tashti dridhen thuprat e hajthme

dhe era e henes i shtyen me shpin.

Kjo peme po mban qiellin me duar

që mos te bie si nji shëllung e përhirt...

E kjo hije nën te - e zgjuara e fundit.

''Apophis Time''

Po endem

neper kohen ''apophis''

tue kërku nji strofull

ku do të mund ti varrosja

thermijat e mia.

Jam shkëmbë e fjalë...

Përcillet llulla e bekimit

nga duart në duar.

E zemra sikur mbushet

plotë e ftohët.

Sa deshta , sot e mot

të mos ndjehem kaq vet

se s'dua asnji pik shiu

mbi mëdafshin ngjyrë roze.

Ata u bën flutura

e iken luleve qumështore,

dhe s'njohin tjeter veq bulzimit.

S'do kishte as vallzim mbi lule

sikur ti njihnin të gjitha anët e stinëve.

Dhe krejt cka asht e thëne

të vij më pas

s'do kishte as kuptim

pa nji pranvere kaq të bujshme.

Bekoi Zot,

të mbesin po kaq krahëlehtë

edhe kur të thinjen.

Kaq

Kaq e donte

qe të vranej mbi lulishte,

për aq sa të merrej horizonti në sy

e të humbas a gjendet vetja diku

në ketë stin

ku ngriten pirgje bore

e thahen vargoj akujsh nepër streh.

Harrove se nji grue

mund ti ket njemije arsye,

dhe asnji dëshmi.

Ti se preke jehonën tek lodroi brënda katër muresh,

as peshen e bjeshkës kur u shemb nën temelet e saj.

E as përplasje, as zhaurim su ndie..,

se gjithe at shënd dielli e kishe vënë në pah

e orientuar s'di se ku.

Kaq e deshti !

Kaq ?!