Eh ! Si do të harroja.

Dikur vinte aq e ngroht

kjo fjalë - shpirti dal

si avuj afshi.

Më mbeshtillte si krahë burri

dhe më përkushtohej e tëra.

Paralel me diellin më ngriste

e pastaj më përpinte thellsive të dy liqejve.

Pasqyra e vetme ku vështrohesha,

u thye.E djepi i that që po e përkund

më spo na ze. U rrita në syt e tu

si në duart e perendis.

Eshtë matematik e natyrshme.

Të vetmuarit jan të mangët.

të bashkuarit ndjehen plot.

Të tretët prap mbesin tek.

Dhe jeta s'ka formul tjetër.

Trupi ik pas mendjes,

zemra pas ndjenjës.

Ndarje në dysh.

Këtë dopio pa formul

me ep të pij, dëshira e zotit

nga gota e vet ,

cdo ditë.

.......

Tani gjuej spirancën

të nxjerr nji folje

t'harrueme e të ftohët

nga barku i detit.

Unë nuk harroj !

Jan krahsimet këtu t'më kujtojn

për gjithë cka humbur kam,

dhe për krejt cfarë mbetur ka.