Nektari që u mblodh ne gjinjët e fryer

o ba qelb i dhembjes

në pranverën që mu shmang.

Ani ! Unë do endem hijeve

për t'rrojtunit e pajetuem t'egzistoj

dhe s'do t'qaj për cka se njohë

as s'do të dij t'më mungoi

cka kurr nuk pata.

Jam ba gur i gdhendur nëpër stinë;

statuj e rreshkur n'diell

rrahur ernash e shirave larë

në pritje të asgjëjes.

Cka s'më dha Zoti

si do t'më jepte njeriu në munges.

Për t'larguemit do t'lutem

andej kah të shpenguem kompleksesh

gëzojn rubairat e jetës.

Më nuk jam vetëm.

U rikthyen t'dërguarit e bestytnive

t'më ndjellin në ateleun e tyre të ftohtë.

Engjullit të zi i jap nga gjiri im,

t'më thithë lëngun e jetës.