Ato ishin gjithmon aty

të nemuna apo t'qellimta

megjithate skifterët gjenin udhë

ajrin shponin dhe preknin pikën me te largët.

C'i stepi dhe ata

sikur hapat nga të dy anët.

..Shtat bjeshke te ngrime

si maja piramidash qiellin shpojn.

Heshta të ndritshme bien

shpinës t'nji pirgu t'heshtun,

se fjala asht borxh si dashuria

dhe siq mosdashuria mund te ishte borxh i dikujt.

Vetem une zhveshem deri ne asht

e duart me levorisen nga heshtat e nisuna

qe kthehen te ringulen

po aq heshtur e dhembshem si gjithherë.

Gjuejm qe te lendohemi bashk.

Sod mund te qaja mbi lulet qe si preka asnjihere.

Pak gjuen zoti me diell ne keto ane

jan t'vonume pranverat skandinave.

Udhet nuk sjellin askë kalimthi,

se verioret t'harruem ne cep te botes,

jan t'kursyem nga te gjitha.

Dhe po kaq të shmangun

ndeshen me të pafatëtit.

Sa të shumtë jan te till, o zot

qe ende presin nji fat.