Pritja kishte lëshuar rrënjë

Pastaj isha nisur udheve të ftofta

kah moti kishte shtri stinen e vet.

Mbyllja syt, t'mos shihja c'nuk gjeja

horizontit te thate.

Tani jam këtu nën hënë

Tani jam hiri i zbeht i saj

dhe s'ndjej asgjë,

Premjet e eshkeve të stinës

më s'po dhembin,

s'ka pik gjaku mbi lëkur as nen të.

Terri qenkesh boshatisur kahere, e

e sotmja pa nam e nishan

Kur fryente dimri

mendoja se vet endrrat jan te ftofta

Tashti dridhen thuprat e hajthme

dhe era e henes i shtyen me shpin.

Kjo peme po mban qiellin me duar

që mos te bie si nji shëllung e përhirt...

E kjo hije nën te - e zgjuara e fundit.