Isha ajo që i veja veshin erës
kur fryente ndonji e rrahur tinzake kanapeve
ku strukeshin zogjet e stines son më t'harbume.
Druaja se i humbas
më trembeshin qiellit
sfiliteshin nën rrebeshet e kohës.
Sahere ran pendla në vend të shiut...sahere
e mjegulla binte bashk me to
Mbeshtetur kreshtave te nji pirgu të thekët
nxirrja brofin e fundit femre'
të kthehesha në jelebardhe ere
t'ua preja udhët këndojsve t'kullës
Varrët t'i meja me pushin e kangës
Isha ajo...
Aspak më ndryshe se sod s'të desha
por zogjët kush e di kah morrën udhë
Këtu mbet veq nji harf e heshtun
që pretë të lozet nga duart e dashuris
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar