Melodi

Krejt rastesisht,

do të binte nji rreze dielli

ne shtratë te shpirtit,

tek rrinim, pa me te voglin kujdes.

E do te lindte nji stine

me flladin e vet te vecant

qe falte dicka me shume

se pranvera vet.

E lastarët shperthenin trupit

e na lidhnin paverejtshem.

Si do të dija tu vija emër

mes dy tempujsh aq te shejt ?!.

Por me s'do te shiheshim njejt.

Ne sy e ne pasqyre, atëbot

do te shiheshim me drojte.

Saher u matëm

ne mes te ures se gurit,

e asnjihere s'deshiruam mjaftueshëm

te iknim.

Se u njohem ne te gjitha

menyrat e mundshme,

e secila na e mbushte plot

poqen e mangesive.

Të derdhen poqet!

Më mos u mat.

Le t'njisohen ujnat burimit më t'gjate.

E lendines se prillit

kurr melodia mos i mejt.