Kahere kam ndaluar të të pres,

por une rrija ketu,

edhe kur nuk vije.

Nji fishkelleme ere

e shendrroja ne hapat e tu,

dhe ne lodren e gjetheve

shihja ardhjen tande.

E dija se diku ndalove

per nji apo tjeter, shkak,

por ti mbrrije cdo dit

deri te zemra,

dhe leje apo merrje dicka,

e bliri rritej e rritej.

Strehohesha nën te,

kur dielli piqte si saq

a shiu regetinte si i marre.

E kur ra edhe bora e pare,

u nderthuren rremat

e u banën streh.

As stina e tret s'me deboi

te largohem nga ketu.

Ore...

Mbase qendroj

lendinave te gabuara,

qe nuk mbrrive asnjiher,

sa e sa here jam qortuar ?!

Por nji flakze e hajthme

me mbajti te perhumbun,

në nji përralle,

se endrruari kalorsin

tek sfidon eren,

e shkel permbi gjethet e arta.

Me trokthin e bardh

duhet ti kesh kthyer

kuisjet e ererave

ne kang pritjeje

e në shpres lumnije.

Sa herë kam klithur

mbi horizonitin e thatë,

e malli kthehej

ne jehon bjeshkesh,

e une betohesha se

se zani i zemrës

ka mbrri te ty.

Tani kam mesuar se

mekati qenka me i rand

kur bie mbi veten.

E shperndaja gjithkahë

si egjer të keqe,

e kurr fara nuk i humbiste.

Tani kot do te thoje

se skam as per cfar endrroi.

edhe flakzen e dritsyrit sikur t'a fikje.

Tani jam këtu veq për ne,

se kam nji arsye te fort,te qendroi

deri në fundin e te gjitha fundeve.

E ne coft e thanun

kurr te mos vish,

ne nji hulli shpirti,

ti kahere ke mbrri.

Dhe që atehere mbetur ke,

ngujuar në nji bulzë gjaku

nëpër damar.