Tê pyesnim hënën..
Hënën të pyesnim
kush ia falë shkëlqimin e artë.

Yjet,
c'i mban të mos ndizën
nga prushi i vet
në erën e lehtë të natës ?!

Pyetni dashurin do t'na thoshin ?!

Mundet që...

Mundet që...

>>..harrojm ndonjihere
se reja është liqe loti që thahet në erë...<<

Vranja e tej e ndan
bënte të kujtonim se u mbrri shuarja e yjeve.
Kur ato bënë një sy gjumë nate
ne menduam atë të fundit ''largë coftë''.

Mundet që..,
që t'krisur nga frika se humbim tej të keqes,
tej të mirës mund t'kishim ikur,
Atje ku më nuk do yllzonte asgjë,
c'kishte humbur shihej qart.

Shtrirje e një heshtjeje t'pamat
krijohej në harkun e vështrimit hapsinor;
trishtim i derdhun
mbi cdo gjurmë të gjithckajes në munges.
C'pretendonim ndjehej gjithashtu,
oh,aq kreshpërueshëm ndjehej.

Rikthimin sikur kishim lënë
në puthje të dritës
prapa një mugëtire që do të vdiste gjithsesi.
Vetëm pse s'ishim kujtuar më parë,
se reja edhe mund të këmbej vdekjen njerzore
me lotët e dëlirët.

Mendonim se jemi aq afër shkymjes
e për pak sa s'u bëmë një me ''të''.
Dhe vërtet harrojm ndonjëhere
të mos harrojm se...
Se retë qenkan ujdhesa t'bartshme,
e ne mbesim po këtu.

Vallzim

Erdhë...

Ere a puhizë ?

Dicka prejë të dyjave

i'a shkulte flokun e thinjur diellit.

Një e kthjellur qiellore

binte si e reshur blu

dhe pikturonte trazimin e hirt të detit.

Syri diellor

më maste nga koka te këmbët.

Me fije të arta, thurte fustanin e mëndafshët.

Më vishte madhështia e mëngjesit;

flokëve më vishej,

më binte syshë

e rrëshqiste buzësh.

Ndjeshëm shpërbëhej

t'merrësisht ndjeshëm,

ambëlsisht brendshëm,

padurueshëm thellshëm.

Syni vështronte ndërmjet rrezesh

të veshurën time prejë vajze

dhe vallzimin tim prejë gruaje.

Qeshte a qante nuk e di;

dicka prejë të dyjave

kthehej në gurr goj'amël.

S'dija tjetër

vecse të ndiqja melodin e tij prejë djali

e vrrullin e tij prejë burri,

në vallzim tango

në përputhje me dritën

ribëhej..,

ribëhej udha e ëndrrës

dhe përqafimi i Atij

ishte fundi i sajë.

Lot dashurie

Pamvarsisht t'gjitha ikjeve

dhe dyshimeve pamvarsisht,

me një t'vështruar me merrë

aty ku mbase unë gjithmon rri

pavetëdijshëm.

Dhe mu këtu,

këtu ku përherë ty t'njej'

si gurr goj'amël

kurr s'men

as si rrjedhë as si kang

pamvarsisht se ti nuk e dije.

Përqafohemi

pamvarsisht bjeshkëve

oqeaneve, deterave

horizonteve pamvarsisht...

E pamvarsisht mungeseave t'mëdha

boshllëqeve që kurr nuk ngopen

ditëve që më nuk do ti zëmë,

krahëve të hapura t'mallit, pamvarsisht...

Me një t'buzqeshur më ngërthen të tërën

si një lot gëzimi e dashurie.

Pamvarsisht...

..duhemi ne,

dhe a s'është kjo e bukur ?!

Pritmë...

..si dje,

te kangjellat e lulishtes, pritmë!

Vetëm gishtrinjët do i ngjyej në hoje ëndrrash.

E pranoj, flatrim mi epin krahëve prej zogu,

(t'plagosur).

Mos ik !

Burr ribëhu mbi të epshmën tënde.

Ti mbyll aromen në peshtaf,

unë lastarët e dëshirave do ti lidhë.

Eja

Eja...!
..vec një hap më këtej,
preke ëndrrën rrezeartë.
C'është largësia para syrit,
nëse vështrimi mbrrin deri aty
ku gjallon një zemër.
Një jetë do të hecja për atë prekje,
dhe sikur t'vdisja në fundë
nga ngrohtësi e sajë.

I heshtur e tërë ikje...
S'di pse po aq i uj't
m'lëvrin damarësh.
Lëvaret pinjoll i dhembjes
kur largohesh.
Tërë ndjekje t'njoha !
Kthehesh në ketër flak'zash,
nëpër zikzake pulsesh,
dhe s'kuptoi
c'më bënë kaq të digjshme
duarve të mia.
Sërish m'robrojn
gjarperinje zjarresh
të ajr'tit kryq.
Dhe kështu e brisht sic jam
derdhesh lirshëm...Ti,
rrëkeja e etjes time.

Ke pare detin ndonjiherë,
të perkundë veten në të murr't të muzgut ?
Merr në prehër diellin e përgjumur
dhe i këndon ninull nën tinguj ere.
..Ti fli i miri im.

S'është e lehte t'komunikosh me detin !
Duhet t'jesh valë të mund ti flasësh
o të heshtësh për i verbër.
As hiq e lehtë t'rrëfehet cka të tjerët s'shohin;
do t'më merrnin për të cmendur.

T'shihje perendimin
si zhytej i heshtur n'mosshuarjen e vet
i zgjuar netësh në pritje.
S'do këpusje fillin e të bukurës, as ti.

Më e ndritshmja shkëndijë
është ajo e para e agut
kur lind mu aty - në terrë.
..dhe sa keq më vjen që ti nuk je i zgjuar
nën këtë mrekulli... Sa keq...!

Dikush i trembi pulbardhat !
..dhe u bë mirë që më s'mund t'a ribëjmë lojën e tyre.
S'dua më t'jem balerine ajri
as t'zgjohem mbi flutura t'ngordhura ëndrrash,
..ani se qe vallzim i bukur.
Dua tërhqeje t'rrëmbimthët duarsh
t'mujtshme me trand valë t'bujshme deti
- nën lëkur-
lëvizjen e valsit tënd ta n'jej.
Mbrenda - përbrenda njeriut
po ribëhet një tjetër grua,
e ti dëshiron të mbesësh
po ai - gjithmon diku për mua.
Dhe ti mund të jesh kudo,
e di;ndiej duhin e gjirit të detit
që tenton t'më rivesh me vallen e pulbardhave,
por unë dua t'rizgjohem përqafimit tënd
dhe të valzohem nga frymë buzësh
në tërbim deti t'cmendur.
- Kështu sic të dua..;
liroje engjullin qiellit,
njeriun më ep - burrin...!
Rilindjen e vdisjeve t'mia falma..,
pa të të epem deri në shpirt
si frymes time t'fundit.

Endrra e humbur

Përtej fjalës
kalldrëm i shtruar me gur
puthitet shputash t'lodhura.
Për vehten paskam heshtë,
jo për njerzit !

C'a t'themë..,
ku qenkam nisur kështu ?!
Me cfarë ti veshë tashti
bulevardet e ëndrrave ?

E shihja,
tek e largonte ecja vëmendshëm.
Dëshira e fjetur i fliste me zërin e heshtur.

Në peshore të hamendjes
të tjera arsye i peshonin më rand.
Koka i varej mbi supe.

Mund ta ndalja , sa ti rrëfeja ,
se dashuria peshon më shumë në damar të zemrës.
..por e lashë të ikte.
E lashë !

Mbeti vetëm një re blu;
..se mbi të flinin t'përhiturit
ëndrre t'pa paprekur
ndonjiherë !

Rrahej fytyra e diellit
nga floku i thinjur shpërndar nëpër qiell.
E muzgu binte si vello e errët vejushe
më varej krahësh si pelerine.

Tani lermë të bartë dhëmbjet tua
Plagën tënde do bartë, gjithsesi !

Një ditë
do t'i gjejshë të flakura
vetëm këpucët e ëndrrave,
bregnajës nën dritëhënë.

Dhe unë do të të gjejë te secili nga pak
por te asnjeri të tërin.
Dhe kur një këngë nga largësia
do t'më shungëlloi : ''ja ku jam...''
..eh, si ta dija se ti je Ti.

Të mbathurat e mija
do vazhdojn të mbesin
gjurmët e të ''ëmblës Isabel''.

Dhe ti heshtë...

Nga një djallë i fshehur në secilin fle.
Mos i thirr të djallshmës
as kur gjërat duken ndryshe nga që janë.
C'u zgjuen histerit, t'më grryejn aty ku je;
ku han veten tënde në timen.
Sa u patem dashur
t'mbërthyer si binjakë siamez
në zemër arre ngujuar.
Vijn duke u ngushtuar hapsirat
kur brylon zhgënjimi deri në lëndim.
Sa dhemb te vetja, ma shumë se gjithku tjetër.
E ti heshtje !
Si t'lshoi kur cdo humbje ka të veten...;
..mejte dhimbje shekullore
tani tonën ta meje...
''(Pika më raft sa ti deshta shpatullat)''.

Bjeshka ime
të mblodha gjallërin dhe nëpër gur.
Bulzimi, ishte apo s'ishte i jetshëm ?
po nën strehë ujvare, si ta zëja rrjedhën n'grushta.
Thue t'jet rudina e shkelun, tej'horizonti im.
Vjeshtimi, ështe e s'ështe i mortshëm.
Druajë, vetquhesh i ndjerë,
e gjallë tej'vritem , s'druan ?

N'rima që ngecin
po shprushet veq pushi i dhembjes
qindëvjeqare;
..sonte, më pakë nëpër plagë
më ca nëpër frikë...
Në akorde t'zemrës
luan drithmë gjethi.
Veshtrimin qetsues kërkoi,
ani pse e gjejë vetëm në mendje,
ani se nuk e di ku mund të ishin
sy të tillë. Më s'kan orë mungesat e gjata;
jan njësuar në një të ftohët e t'pafund
që nuk le kthim
për mallë as për harrim,
a për ceremoni humbjeje.
Të tjerë janë sonte këtu
dhe kësaj radhe, ata po heshtin.
..E unë po hecë, megjithate,
në valë ajri e përmes turmës,
tentoi të shkelë horizontin
e gravitacioni i tokës më shpërfillë.

***

Njëqindë vjetë
në kandar t'zemrës, mike.
Borxhi është hak,
e dhana hua - virtyt.
Ne paqa tatëpjetën e gurit udhë,
ndëshkimin t'huaj e pata,
e njerëzit i kisha t'mit.

Këndellje

Endem,

të qenshmes së një panorame të vdekur.

Këndellem në duar të ashpëra ere,

krejtë e vetme...

Paske ikur shpirt !

..përtejë hapave në këpucë ëndrrash.

'Tej vështrimit e kohës.

Në vijë uji

Pa cka se në dukje ishin dy botëra...
Të ënderrten dhe te prekshmen,
i ndante vetëm një vijë uji...

..harroja njerëzit,
kohën,
bulevardet,
parqet e qytetit,
festat,
hobit
e manit.

S'ështe hera e parë
që rri në zonën neutrale;
ani pse ti i trembur prisje zgjimin tim.
Unë e zgjuar isha,
të dalloja,të zgjidhja,
dhe hiq e lehtë t'zihej një botë e tërë në grusht.
Pjesa më e madhe e të vertetës
ngelej pa ty - dhe unë i ikja
si dija e si mundja.

S'të kërkoja gjëkundi,
ti kishe lën flokun ne krehërin tim,
dhe buzëqeshjen n'pasqyrën time.
Një ditë edhe mbetja tjetër e botës
do të bindet tmerrshëm
se s'ce gjithcka vetëm një pako ëndrre.

Brenda elipsesejes mjegullore
ti ishe bota ime;
njerzit, koha,
bulevardet, parqet e festat e qytetit
dhe mania ime.

Paganizëm

Fillimisht,

zgjim i një ndjenje t'fjetur,

pastajë, një tërheqje e lehtë nën qilimin e ëndrrave,

me ftesën qiejve të kaltër.

Rrëfimi për një botë pagane,

dhe premtimi - se do të ngriheshim mbi hyjnit.

Zhgënjyes ishte kërkimi, tempujve të zbrazët.

Takoheshin vetëm hijet - tonat - zot e hyjni.

Hyjnonim njëri tjetrin në dukje të ndryshme,

veshjesh e amblemash. Fuqia e besimit

mbante ndezur magjin.

Mandej,

..se nga t'u n'tek loja symbyllaz.

..dhe lindi frika,

isha hieja e vetme në univers.

Pastaj, dashuria zvarrte vargonin e vet dyshues,

krejtë natyrshëm;

pritjet, xhelozit,denimet, faljet,

luftërat, fitoret, humbjet,...

Stuhit n'pëlhurë heshtjeje mbështjellë

që rrëzonin përbrenda gjithcka,

..deri aty ku ra i thyer një gur kristali

dhe zhbëri botën pagane.

Përfundimisht, të gjithë bëhen t'vdekshëm

kur bien në tokë, madje...

edhe ne - zotërat vet.

Ani se..

E kot trokitja humnerës së zbrazët...

Humbi brofi i cmendur,

dikur e diku...

..ndërmjet brinjëve,

erdhën, e morrën e ikën,

e su kujtuan të kthejnë më.

..Lëkurë e zbrazët gruaje

mund t'u mbesë në duar.

Ani se...

endacakët, s'bien më shtegut t'njejtë...

Por zemra...

Ajo s'qe lëmosh për t'ikurin.

Stinë, e rruz'ujza mbi lule...

Pranverë, e aromë shiu dhe bari t'njom,

si verë e moqme, më dehë, më dehë...

Luan fresku me perden e lëshuar,

muzgjeve në verandë, në dritarën e lënë,

gjysmëhap...

Përvidhet një flutur nate

të loz me mallin.

Joshem e shmangem, qesh'eqaras.

Dehja,

s'paska më shije vere në buzë.

Mbi tryezë gota e mbushur

ujë e vajë ulliri.

Të thënit, t'menduarit e t'vështruarit

- trio gërshetimi si gjithëherë.

Të gjitha,

i thithin buzët e mushkrive

si duhanin e dredhun.

Gjithcka po gërshetohet,

e asgjë s'po njësohet.

..ende s'më bëhet

të shprush gërshetin në erë...,

a të hedh'-e-zbrazë gotën,

turinjëve të trishtimit...

***

Kurr nuk arrite ti vrisje të gjithë zogjët,
të ngordhurit binin pavrejtshëm
pas turmës fluturuese
ku s'arrinin sytë e tu.

..dhe mësova se...
''sa të tmerrshme janë vdekjet e ngadalshme''...
Gjallë e zvarrë paskam mbetur.

Dhe nuk më pëlqen
kur sfidon për dicka, cka e ytja është...
Dhe nuk e pëlqejë që sfidon me dike
që gjithsesi i vdekur ishte...

Unë e vrava...
..e vrava një nate mikun,
dhe nuk fjeta gjatë...Ftohët e vrava,
se ai një ditë do të vdiste gjithsesi,
por mëshira do ta brente më ngadaltë.

..''e vdekjet e ngadalshme janë aq të tmerrshme''
- dhe këte ma mësove ti...

Poezia

Gur i vlerë
Në thjerrëz
Ndërmjet syrit e diellit
Rreze thyese
Ngjyrash t'larmishme
Në një pasqyrë
Panoramike

Ende shpërthejn sythet

në duar ere,

dhe po aq perëndërrt...

- Si ta zë mes gishtrinjësh

hijen tënde prejë ajri ?!

S'u dashka shtegtuar natën maleve,

t'mësosh si fletë heshtja e fushave.

Zëra që trembin ka nata,

dhe aso që shpojn terrin si maja thikash.

Kor i përzier ne volum

t'njohurish e t'panjohurish.

Po ju heshtni, o kengetor nate,

se vdekja nuk vije me te thirrur

dhe as jeta s'u dëbuaka me të ndjekur.

Vår sang

Hvor har du tenkt deg i natt ?

Over berger, det rener gul

under svak skin.

Gult, som døden fra vindmølle tatt...

Og det rener, og rener

så langsomt og fredelig

imens vinden spiler

som en fjern natts sanger.

Under svak lys over berger,

vinden er natens orkan...

Hvor har du tenkt deg i natt,

min kjære venn ?

Hëna si dushk duhani

hyn e del nëpër re.

Yjët ndeznin flakadanin

e dehin me tymnajë.

Vdekjen e rreme lemerisa në këmbana,

për dëshirën e natës.

E shpendijet e shkretëtirës

kërkojn sytë e thatë.

Nuk do ti gjejnë;

se yjët, nuk shuhen

si sytë pa një ëndërr.

Por ti,

as këte se di

...sigurisht.

S'ishte ma ere...

Kur u zgjue n'furtun

isha duke u ndjerë ''home''

brenda vorbullës së sajë.

Shembi papritur,

po vetvetiu nuk lind asnjë tallaz.

Ishte kan vran tejendan, pas shpine.

Kur n'jeja aromen e shiut,

t'u'e t'veshtrue pyetshëm, mbeta miop.

Po asnjëherë s'ta takova vështrimin.

Pasi ike, pash cka nuk pash...

..u shemb cka nuk u shemb, pasi ike.

Vec zemra mbeti si për dreqë !

Pi,

gëllënjkën e fundit.

The,

gotën e mram' të cdo nate.

Po deshe dhe këndo.

A s'ishte ajo qe deshte !

Ti, që veq të duash di.

vetëm kokën pas kurrë mos kthe.

Ti që veq të pish,

të theshë dhe të këndosh di,

përgjatë udhës, pakthim.

A vec mu ba se e n'jeva...

Si n'djallë t'paskam njohur

që as të urrejë nuk di ?

Mbrëmë mu fanit se ra engjëllusheja nga qielli

e gërmusun mbi varrën,

si mbi ate t'jetimit, që gjak as nishan nuk ka.

Gjamën nga ty i dashur a se kish ?

Ogurshenjë për mua a nuk ishte ?

***

Deti përtypet e grryen nga brenda.

Miop e quajtën budallenjët,

gurin në rrahevalë.

Gjithcka do të mbetet n'malin me pisha.
Rryma e gjirit të detit,
fërfërima e parë në gjethe
dhe gjurmët e hapave t'druejshëm.


Dhe tek po kthehem shtegut të njejtë
mbi fërkemët e heshtuna
m'rrëfejn udhë,
kacavaret e degëzave t'thyera.


Se nga fryen...
U ndjehet tingëllima si kërce.
- Sa paska ndrruar form pylli !


Kisha premtuar,
të zhbëj ëndrrën prejë dhurate,
duke ndjekur rrjedha rrezesh nëpër pyllë.


Dhe ti...
Premtimin e mbaje si ushtari.
-Po qe doja detyrimin,
unë, që nuk kisha një atëdhe ?
Unë, që vetëm një zemër kisha !

T'u dogjën supet në diell ?

Mue dërmuar mu paskan !

Neveri

Ehuu ! ..burrë mondan...!!

Tani po që mu neverite.

Haha !S'paska monedh për shpirtin ?

Më deshe t'paprekur.

Po unë, që s'kisha prekur kurrë ?

Sa t'pasna dashur

Pertypin nofullat e detit

frymën valë mbi valë,

dhe zgjojn djallin e fjetur.

Dora e dashuris

Ajo ishte vetëm dora

që m'i përkundte varrët.

Po ti ishe tjetër !

Gjallë se gjallë m'paske lën

Nëma tehun e gjuhës sate

të vras zemrën.

Gjallë se gjallë paskam mbetur.

Te deti

S'shkoja ta kerkoja te bregu i braktisun...

...por aty ishte deti.

Dhe yjet shkëlqenin atje lartë si xixëllonja livadhi

e hëna ishte fytyra e qelibartë

që me shihte me sytë e trishtuar.

E vetmuar, s'ndjehesha dhe po aq...

Gjeta se...

qielli mrrolan

kishte fikur livadhin e natës,

e ftyra e trishtuar e hënës tani ishte e imja,

mbi rrathët që krijoheshin nga pikat e rëna mbi ujë.

S'prita ta gjeja tek deti...

më besoni, malli më shpuri dhe vala e kaltër...

Por deti...Oh, deti...!!!

Deti qenka nëna e vdekur,

që më thërret në gjirin e sajë...!!!

O ti...

Ti fat' i humbun lugjeve t'verdha.

Peshë e bjeshkëve qenka ndry n'thelb arre...

T'e kroni i that', ma s'kan me knue zogjët

po as me qa s'kan...

Edhe në qofshë i namun,

zanin e zemrës ke me ngu...

***

Aty është...,

varur në muranë,

fanari mbi portretin e grues,

dhe hëna stoli n'gjoksin e saj.

Jashtë, bartë nata

hapat e rënd t'vjeshtës,

me gjysmëgazin e Monalizes...

***

-C'fshehin ditët

në kullën e fildisht,

e shpalojn vetëtimat e një nate.

***

Aty ishte zogu;

lakuriq deri në asht

në lëvozhgën e tejdukshme.

***

Su prekëm për të gjallë

as u pam për të vdekur.

Andërr as zhganderr ishim.

C'u mbetëm tani ?!

***

Dhe jo se gjithmonë isha

''Homer i verber''.

Homeri dhe i verberi ishin dy.

- Ka gjëra në jetë,

që kurr s'do t'i dim !

Nuk isha dhe krejtë e verbër

as krejtë Homer nuk isha...

Aty ku s'u knue ma

Nën thanë,

si n'andërr kërkoi zanin goj'amël t'shpendit.

Qerdhja n'myk andrrash

kullon vajin e vjeshtës,

strehësh.

''S'asht e mujtne'' !

- ankohet një e përvaj'ne fëmije.

-Po e mujtne munet me kanë !

(Po kaq e përandërrt ndjehej

dhe atëherë, (kujtohej grueja)).

Tani e di

Qe udhë e gjatë deri te zemra,

sa mali i mberthyer

nën shpatën e kalorsit!

Deshta

Gjak Desdemone fala

dhe as t'a urrejë s'do dij,

Othelluan e shpirtit tim.

Pena

U thye pena !

Si t'a mbledhë

bojën e derdhun shpirtit ?

Boll !

Boshi yt,

cyrrili i kupes teme.

Symbyllunen,

s'do ta gjejsh ma

tek len as tek praron.

Po i përndez varrët buzë bregut

me ujë deti, dhe as të qaj di.

I vetmi art që s'i'a mësove kurrë

- si lahen dashurit pas ikjeve ?!

N't'zbardhun

Ka pelerin të zezë nata,

dhe hapa t'rand nën te...

A e ndjeu kush zvarrën e kohës ?

Rrapllimen e fundit kush a e ndiu ?

Hshsh,.. gjamë e verbër !

Qyteti po fle nën yje.

Edhe ''ata'' fjetën, megjithatë...

Ka me i ardh' dita;

n't'zbardhun ka me i ardhë...

Zgjimi do t'jet' dicka më ndryshe.

I përfoluni

Përhitet drita e hanës

n'avuj t'kalit t'harbuem.

E i Ai kaluer

bëhet e zhbëhet luginës,

sa këmish bardhë, sa lëkurzi.

Në ogurdheun e hapur

i shtrohet shtrojë e ftohët

ëndrrave t'grues.

E diku thellë në rrypinën e malit,

kreshpërohen dëshirat si valle flakëzash;

avytet kaluer njeriu

tue u përhir i dritëruem

në syt e zemrës...

Sikur t'a dija, ku fle hana

kur zgjohet grueja,

e ngjeshen ret në sytë ëndrrimtarë ?!

..tani, që edhe kali u davarit !

Prite sikur vjenë

merre sikur rri

por lëshoje të depërtoj.

Në mundësh...

Kohebartese

e kohëmatsit të durimit

var në ajrë.

Orë e zezë !

Gom reserve

harruar

n'bagazhin tënd.

FENIKSI

Po ik edhe prilli,

nën pluhurëren e nji ishulli të ngrir e të largët.

La pas një stinë t'pa stinë, skandinave,

Asnjë syth nuk pipëtin në skelete pemësh.

Thupra degësh luhaten si mëdyshje në erë.

E pishnaja heshtë rand

si zonjë e gjelbërt nën hijen e kodrinës;

e vetmja që ruan të qenshmën - të qen'shme.

Gjurmë bredhjet nën pisha, labirint i pa fundë.

- Pa hë...përplase vezën magjike...

Asht lodhur edhe Feniksi. Kurseje dhimbjesh.

Shtatë shpirta përtrin, e lëkura shtatë për një ringjallje

Gjurma,

s'ishte i vetmi shteg

që shpie drejt t'humbunes.

Besim i ngujuem

në një shtëpiz cilindrike,

zvarrte vështrimin

në milje t'pa cak.

Sa zvarr paske ra

t'ue lan vetën n'cukla,

e përfolnja jeme...

Del e vështro nga maja e bregut,

të gjithë duken të njejtë.

Tjetërsim

Portreti engjëllor

po tjetërtrajtësohet,

në rrathë lotësh;

filluar nga e bardha,

e hirta, po bie n'të errët,

në jastëkun tim prej puplash.

- Miq !

Vdekja filluaka nga syt !

Zbërthen metaforat

e gugamës së pëllumbave

dhe humbet në lugje ëndrrash.

Dhe sa bëhen shkëmbinjë të ngurt

sa dallgë që përplasen bregut.

Edhe në munges t'mungesës së thellë

krijon hijen e njeriut gjinjëve të kërrshnajave

...dhe pretë...

Oh, e mira e marrët !

Asnjë lajmë të sjellë pëllumbi.

S'ndrruakan kahjen erërat e mallkueme;

t'pushonin gishtrinjët në vek,

tue lan si lule-bozhure nëpër shtroj,

gjakun tëndë, gruaje që pretë...

Ka lëshue rrënjë këmba e shtratit,

si koha,

si ndjenja...

Por tjerra e lëmshit u këput.

Nuk paska ndjenja vela !

Kur e zanuan trimin vajzat e malit,

më s'fugonte vala

pas busollës së zemrës.

E kur e shpallën për të vdekur,

ti zemrës s'i ngrite gur varri

vec pritjes i vure shkëmb,

në agshol të bregut.

Nata,

territ bartë gjithcka;

bije fjala...

sillet fshesa e shtrigës rrotull hane,

dhe ushqen egon e sëmur

me të qeshura kumbuese.

C'lojë do stuhia mbi horizont,

e s'rrotullon ftyrën e hënës ?

Koha për ne

Telat e violines luajn

kohën tonë, e malli

shkallëve të shpirtit zbret

këmbëshkelas...

Dergjej dashuria kur ia preke ballin me dorën e ftohët.

Se kush preku në zemerek të saj ?!

Ajo fliste jerëm tek digjej nga zjarmia e epidemis.

Dora e bardhë mezi shtrydhi vesën mbi shkrumin e buzëve,

për të kfjell vështrimin nëpër muzg.

Mbi t'gjithën e të gjithave,

me lajmi:

-Nuk vdiska as u ngjallka Rozafa!

Me njanin sy kah dielli veneron,

me njanin gji mëkon birin e vetëm,

me njërën shputë, përkund djepin e bardhë.

Me njërën dorë

mbahet jelebardhës për kalit t'kreshnikut,

e gishtrinjët ckurrojn gjakë t'mos shkëputet...

Heshtë.

Kalëro mbi stuhi dhe heshtë.

Ka breg e shteg

edhe lumej që bartin gjithcka

si llumin e lagjes që turbullon.

Ti e di, unë di

njëra tjetrën heshtojm.

Lehja e qenve nëpër natë

në të panjohurin lehë.

Pastaj heshton gjithcka

si unë e ti

e si ne....

Këtu asht' pema, po aq e dushkët

E shejt po aq sa e moqme,

në pasqyrën kthyer kah kopshti i nemun.

Prej dheu mbi,

natyrshëm nën diellin e zotit,

prap do t'kthehet në thëngji

si në bri të Adamit.

Hidhë syzat tej.

Po aq e shejt ka me mbet,

si para syve t'mi.

Po kaq natyrshëm mbiu njerzimi

me një foshnje që qau e qeshi,

tek rimësoi jetën e vet.

- Oh.., s'ka rëndsi !

Ka një Zot që ndërmjetbesohemi për të gjitha.

Edhe nën gungat e levozhgen e plasaritun

pjalmi bëhet i mjal't

kur s'bie në duart e djallit.

Pendimi dhe mëkati

i takon Kryedreqit vet

që mshifet prapa territ e sherrit.

Ku ta qoje shpirtin, përtej djepit t'vet ?

Dora e bardhë e ka përkund

e zeza s'arrin përtej bregu.

Qe i vogël arkivoli për gjithë këtë qiellë,

dhe i gjatë horizonti,

për një palë gjurmë t'vetme cepit të detit.

E gjërë hapsira e detit për t'pa eturin tej stami,

por të gjallët s'varroset kaq të jet'shëm.

- Sikur kishte diku një Zot

që ta zbërthente këtë paradox !

Në cilën mjegulli

u ngujue nama

veshun n'plafin e kohës.

As t'humbur jemi

as e gjetur jamë.

gjurmëve që mbetën.

Te ishe engjullë

le t'vdisja

të fluturoja me ty.

Të bëheshe i gjallë,

shpend të isha

livadhit të vetmis

mbi mjegullat

mbi malet

largësit ti kaperceja

e të bija para këmbëve tua

t'më shkelësh,

a t'më marrësh.

Me duket se me flet

ne secilin qosh

në secilin mes

brenda e jasht me fletë.

Po cmendem

nga pezullia në ajrë

n'litarin që nuk këputet.

Kush luan cmendur këte lojë.

Apo t'cmendur poetet

e te dashuruarit,

të gjithe njësojë

si unë ty.

Si ti e unë

të njejtë keta të cmendur

që më gjejnë me secilin varg

e në secilën skutë të heshtjes.

Zëra që thrrasin

zëra që flasin

si zëri i thirrësit tim.

Në ishe ti ftuesi

e cmendura unë mos isha ?

Dhe në s'qem ne dy

cilët të cmendur ishim,

atëherë ?

Pasvorrim

Ku ta shpie shpirtin kaq të pavdekshëm ?

Në parajs s'të gjejë ty.

Për ferr u dashka mëkatuar.

Mbi shtratin e thatë

nji anderr më bante streh

si vagulli bestytnie.

Besim e lutje nën pisha

mbanin pëllëmbet e puthura drejt resh.

Pas malit e mjegulles

zbrazej dashuria ime

në kupa e buzë vashash.

Pritja mbështillej syve si fashë.

Yjet e natës përbinin

të shkëlqejn mbi udhën kah duhet të vije.

I dehur pas një zane

ngatrrove kohët e stinët.

Udha përkundej në syt e tu

e mjegulla shkrihej

fëtyrës sime si lot.

S'e shehë si shkëlqen teni në dritën e hanës ?

Apo ende i dehur i sheh ''ato''

që bajn namin prapa skenës.

Mbylli syt...

dhe së pari

më kërko brenda vetës

në më gjenë.

Askush s'duhej t'më njihte më mirë se zani jot.

A nuk ishte kjo urata jote

me të cilën i falesha perendis.

U rjep gëzofi i drenushes,

nga duart e kreatorit të modës,

u ba veshje indiane për trupin e shigjetarit

që ndjellë zagarët pas.

Kundërmon largë.

Dashuria u ba dash,

për sofrën e indianit

dhe mëshiruesit e tij.

A nuk e shehë se po ngrin udhëve mendje-''vogla''

Voglushe - kukulla në skenë po mërdhin.

Kërcëllimen e dhëmbëve a s'po e ndien

mija milje largë.

Ay i treti jasht dhomës duhet ta ndiej,

ai që mbulon ftyren me marre

e fshihet si piroman.

Tani kot do të prisje.

As shtegëtaret gjithmon s'rikthehen,

se dhe ata kan një moshë.

Derisa indianit t'i kaloi dehja

dhe kanga ti përfundoi,

dikush dhimbjes i shkon në fund.

E unë të thoja pritmë

sa të arrijë deri aty...

Dhe ja ku jam

në flatrim, në largim...

Qielli paska hapur krahët

si ishujt e Anktartikut.

Homeri dhe i verberi ishin dy

Vec një gjë kishe te drejtë;

-''Vet më qove kah vdekja''.

Tani, prekmë po deshe...

Lëvore e akullt do t'pëlset

mbi arkivolin që vet e gdhende.

As jetuar s'kam,

po as te vdes s'do të dija ndryshe.

Kur plaka parandjente kobin

plaku dridhte mustakun me menquri.

E vajza, besonte në bestytnit

edhe kur ti behejshe Xhebraili.

As jetuar s'kam,

po as te vdes s'do të dija ndryshe.

Të fundmen e pathanun

mos e mbaj peng.

Pse të vije për vorrimin,

kur s'vije për dashurin ?

Përse... ?!

Diellit

S'e kuptojn se

prap do e falja ndjenjën si një vele

të bartet me jugën e bardhë mbi detin blu.

Dhe sikur të ringjallej me mija herë

prap do t'më përvidhej pas foles që njeh.

Dhe në mbet përjetshëm shtegëtare,

shtegëtarja e jugës le të mbetet

dhe unë përcjellsja e saj.

Dhe kur lodhet kërkimesh

do lerë pas, herë dicka nga një lot

e herë ca nga një buz'qeshje,

por gjithmon në rrezeduart

që pranverojn rudinat e mia.

Po c'ka era e cmendur

që këmbanën lemerin ?!

Dhe po të mos kishe një emër

unë prap do të emroja për ''diell''.

Krahëbardhat
po enden të paqeta nënqiellit
si një shpirt që s'don me mbet i harrum.


Shtatë konaqe largë
kanga e tyne ndrydhet e dhembshme,
sod e shtatë vjetë...


Ehuu ! Kisha mujt me knue
bashkë me pulat e detit,
si zogëzezë, eshtra në varr me lëkund...


Me e zgjue edhe kalin e bardhë të Halilit
e me dal me të pritë te dera
veq edhe njihere...

Vibroje fluturaken e mallit, vibroje

në stinën e njejtë, ku pritja ende pret,

lodhur nga shushërimat e malit

e nga drue-droja në luhatje gjethesh.

Frikën që më ngjalle era

mos më rrëmben fishkëllimën

që lenin buzët kalldrëmeve Londiniume...

Sërish vibroje... në sheshin e luleve

ringjalle si melodin e gruas në psalmin e marinarit,

Endrrën ribëje në breg të diellit, pik orientimi,

për udhën - xhade, drejt djepit tënd.

Deri atëherë...

do të rikthejë e rikthejë

të jetërsuar në livadhin tonë

për stinën

që më premtove

t'ma gërshetoje kuror

mban

drithërimën time

në putra luani

Ndryshe

s'të krijon koha

rob e mbret

as deshirat

s'do të lidheshin

kaq arsyeshëm.

Pastaj

si të mbijetonim ndryshe

në këte shkretin...

Paradoks

C'mund t'jet

një dashuri për njeriun

në prag të humnerës...?!

C'mund të jet

nji afri njerzore

miku - mikut...?!

C'mund të jet

nji za foshnje nga largësia

që shpirtin bren

për një nënë që nuk egziston ?!

C'mund të jen,

dy dashuri të shejta

që si dalloni dot ?!

Po unë një foshnje kisha

dhe lum ai që ia fala,

përjetsisht !

C'mund të jet që se kuptoni,

që para jush të pranohem

për njeri të zakont ?!

E sontmja

ngujuar në nji lëvozhge të zbrazët,

kështu e pa qenë

dhe e pa mohueshme

do tmë mbeshtjell

në prehërin e vet

për së dyt fëmijë

e per se pari bonjak

pa embrion, dhe

po kaq e erret

dhe e heshtur

si kjo kuti.

Nji vështrim ndryshe

Nuk asht floku yt i thinjur.

I kujt diell tani

ta ndriti blenin

mbi tenin e rreshkun.

Hirushen e përhite

flokësh,

fytyrës

e qerpikësh

mbi bujashkat e t'ymta.

Kur ata pikturonin

të bardhën

në të zezë

unë krenohesha mbi ty

dhe bëja se të njihja.

Dhe derisa ti buzqeshë

unë mbledhë në grusht

dhimbjen që shkrehet.

Flet per kopshtin lule roz

dhe shkelë pritjen time

nën kajsit

që i mban var

si mollet e ndalume.

Mi vran qiejt e hapur

që mos ti shohe yjet

tek këputen

mbi duart e gjelbra

të kësaj peme.

S'më shehë ma në sy

e unë s'du të thërras

aq sa të trembesh,

se as emrin nuk ta di.

Eh ! Si do të harroja.

Dikur vinte aq e ngroht

kjo fjalë - shpirti dal

si avuj afshi.

Më mbeshtillte si krahë burri

dhe më përkushtohej e tëra.

Paralel me diellin më ngriste

e pastaj më përpinte thellsive të dy liqejve.

Pasqyra e vetme ku vështrohesha,

u thye.E djepi i that që po e përkund

më spo na ze. U rrita në syt e tu

si në duart e perendis.

Eshtë matematik e natyrshme.

Të vetmuarit jan të mangët.

të bashkuarit ndjehen plot.

Të tretët prap mbesin tek.

Dhe jeta s'ka formul tjetër.

Trupi ik pas mendjes,

zemra pas ndjenjës.

Ndarje në dysh.

Këtë dopio pa formul

me ep të pij, dëshira e zotit

nga gota e vet ,

cdo ditë.

.......

Tani gjuej spirancën

të nxjerr nji folje

t'harrueme e të ftohët

nga barku i detit.

Unë nuk harroj !

Jan krahsimet këtu t'më kujtojn

për gjithë cka humbur kam,

dhe për krejt cfarë mbetur ka.

- Asgjë s'po ndodhë !

Dhe ti e di mirë këte.

Jam nxitje

që s'ka ku kapet

kepeve të thyera.

Jam shpirt i përzanun

dheut t'huaj në lodrim,

mu për atë se asgje s'po ndodh.

(C'pyetje e marr).

Nektari që u mblodh ne gjinjët e fryer

o ba qelb i dhembjes

në pranverën që mu shmang.

Ani ! Unë do endem hijeve

për t'rrojtunit e pajetuem t'egzistoj

dhe s'do t'qaj për cka se njohë

as s'do të dij t'më mungoi

cka kurr nuk pata.

Jam ba gur i gdhendur nëpër stinë;

statuj e rreshkur n'diell

rrahur ernash e shirave larë

në pritje të asgjëjes.

Cka s'më dha Zoti

si do t'më jepte njeriu në munges.

Për t'larguemit do t'lutem

andej kah të shpenguem kompleksesh

gëzojn rubairat e jetës.

Më nuk jam vetëm.

U rikthyen t'dërguarit e bestytnive

t'më ndjellin në ateleun e tyre të ftohtë.

Engjullit të zi i jap nga gjiri im,

t'më thithë lëngun e jetës.

***

Mblidhë kokën t'shpëtosh trupin

që t'mundësh të jetosh për egzistenc

si në botën shtazore

ku mbijetojn vetëm t'fortit.

Këlthet nji za që ret i shpon.

Bota po dridhet ! Shirat zbulojn skelete

që dheu si do pa dëshirën e Zotit.

Bëmsit masin vrimën e miut e u del e vogel.

Mbulojn marren me lëkur diten për diell.

E kur perendia dridhë

vetëm t'untit lëkunden vendi

se s'kan ku luten tjetër.

Po Zoti e di, fmijët s'raniten me meshiren e tij.

Po shkundet bota per zgjimë !

Të gjeturit e humbur

Sa lirshëm u pata falur

qiellit qe ma hape

Kudo vetëm blu

e ret nën ne, si shtrat i bardh puplor,

prisnin zgjimin tim të von.

Sa të pakapshme jan endrrat

Sa i pambrrijtshëm je ti.

Shihmë si po bie i dashur

pa mundur të lëviz

as edhe nji të rrahur krahërore.

Rënje e bukur.

Si vallzimi i valsit tënd

e puthja e prushtë

nën buzët tua hi.

Bota qenka det i trazuar

që hap valët si duar t'pamëshirshme

t'më rrëmbejë... E ti, s'më merr.

Hedh veshtrimin mbi një jashtoksore

që si takon asnji bote që ti e njehë.

Shihmë si po bie si lot perendie

këputur dhunshëm nga nji re

që më lëshon drujshëm

me dy këmbët në tokë.

Engjujt japin të kuptojm

se as vetvetes më si takojm.

Ata të gjitha i dinin.

Të mbaja zgjuar dëshirën e fjetur

s'ma dha Zoti a njeriu ?

Në far ndizet e shuhet kandili i kuq.

Gjama e detit tërbohet si bori e cmendur.

Tani nën mua hapen pista avionesh

si tunele të reja.

Prandaj s'të shihja ?

Ti qenkesh vetëm brenda meje.

- C'u bëm ? Më as vetveten nuk e gjejë.

Ato ishin gjithmon aty

të nemuna apo t'qellimta

megjithate skifterët gjenin udhë

ajrin shponin dhe preknin pikën me te largët.

C'i stepi dhe ata

sikur hapat nga të dy anët.

..Shtat bjeshke te ngrime

si maja piramidash qiellin shpojn.

Heshta të ndritshme bien

shpinës t'nji pirgu t'heshtun,

se fjala asht borxh si dashuria

dhe siq mosdashuria mund te ishte borxh i dikujt.

Vetem une zhveshem deri ne asht

e duart me levorisen nga heshtat e nisuna

qe kthehen te ringulen

po aq heshtur e dhembshem si gjithherë.

Gjuejm qe te lendohemi bashk.

Sod mund te qaja mbi lulet qe si preka asnjihere.

Pak gjuen zoti me diell ne keto ane

jan t'vonume pranverat skandinave.

Udhet nuk sjellin askë kalimthi,

se verioret t'harruem ne cep te botes,

jan t'kursyem nga te gjitha.

Dhe po kaq të shmangun

ndeshen me të pafatëtit.

Sa të shumtë jan te till, o zot

qe ende presin nji fat.

S'mbaj mend prillin

as nuk di kush me nxorri nga këmisha e vokët, atë vit...

Mbase, atë stinë qe fatëdhënësi i zën' me tulipanet.

C'pëlhur mu ba lëkur e dyte...

C'nam e rand, të ngasësh namën në vend

rish e serish...

Keshtu pra zemra.

Edhe njihere po rrokullis gurin e madhë

para se t'më shemb.

C'fat ?!

Pritja kishte lëshuar rrënjë

Pastaj isha nisur udheve të ftofta

kah moti kishte shtri stinen e vet.

Mbyllja syt, t'mos shihja c'nuk gjeja

horizontit te thate.

Tani jam këtu nën hënë

Tani jam hiri i zbeht i saj

dhe s'ndjej asgjë,

Premjet e eshkeve të stinës

më s'po dhembin,

s'ka pik gjaku mbi lëkur as nen të.

Terri qenkesh boshatisur kahere, e

e sotmja pa nam e nishan

Kur fryente dimri

mendoja se vet endrrat jan te ftofta

Tashti dridhen thuprat e hajthme

dhe era e henes i shtyen me shpin.

Kjo peme po mban qiellin me duar

që mos te bie si nji shëllung e përhirt...

E kjo hije nën te - e zgjuara e fundit.

''Apophis Time''

Po endem

neper kohen ''apophis''

tue kërku nji strofull

ku do të mund ti varrosja

thermijat e mia.

Jam shkëmbë e fjalë...

Përcillet llulla e bekimit

nga duart në duar.

E zemra sikur mbushet

plotë e ftohët.

Sa deshta , sot e mot

të mos ndjehem kaq vet

se s'dua asnji pik shiu

mbi mëdafshin ngjyrë roze.

Ata u bën flutura

e iken luleve qumështore,

dhe s'njohin tjeter veq bulzimit.

S'do kishte as vallzim mbi lule

sikur ti njihnin të gjitha anët e stinëve.

Dhe krejt cka asht e thëne

të vij më pas

s'do kishte as kuptim

pa nji pranvere kaq të bujshme.

Bekoi Zot,

të mbesin po kaq krahëlehtë

edhe kur të thinjen.

Kaq

Kaq e donte

qe të vranej mbi lulishte,

për aq sa të merrej horizonti në sy

e të humbas a gjendet vetja diku

në ketë stin

ku ngriten pirgje bore

e thahen vargoj akujsh nepër streh.

Harrove se nji grue

mund ti ket njemije arsye,

dhe asnji dëshmi.

Ti se preke jehonën tek lodroi brënda katër muresh,

as peshen e bjeshkës kur u shemb nën temelet e saj.

E as përplasje, as zhaurim su ndie..,

se gjithe at shënd dielli e kishe vënë në pah

e orientuar s'di se ku.

Kaq e deshti !

Kaq ?!

Ata bëhen krahë-bartës

pastaj ikun me jehonën e bjeshkëve

duke hurp hirin e bardhë

në cilindrin e kohës.

Po të katrithej murit të gjallë

veq thonjët do të mbesnin.

Dhe ai i përjetshmi, e di këte

dhe i shushurin të vdekshmës:

Shhtt ! Ishe vetëm një cast !

Lady

Lady*...

bëhu rul i hekurt antik

Ngjitu a rrokullisu, s'ka rëndsi

se vetja - vetes ia ka borxh

E rjepur në dalësh-ia vlen.

Orteku që bie nga kulmi

s'pushon në shpatulla po su përule,

e të qëndroje, dy here më e re do duhej të ishe.

Lady* qelsi yt është brofi në trupin tënd.

Vargoj të rrem të lidhin lirin

Humnera të rreme ti shembin udhët

Barrikada t'mjegullta ngrisin bjeshkë

hijet përmbi ty...

Jan të rreme,

siq jan të rrem' dhe lotët e ndjesës.

Të pronësojn po aq sa humbjes i friken

dhe të lidhin po aq...aq sa të duan.

Bota atje jasht mban ftyrën vëngër

po ti kërko bregun e diellit

dhe shendo për vete dhe të tjerët.

Ngjitu a rrokullisu, s'ka rëndsi

se vetja - vetes ia ka borxh

Lady*...

Fyelli binte për dike,

e aq ëmbël në duart e bariut

por une nuk isha vasha.

Paloj pajën e kuqe

mbi shtratin e bardhë

e duart drithërojn.

Gjithcka ishte qendisur aty

mbërthyeshëm

dhe ruajtur me xhelozi.

Tani kuptoj gjithcka

dhe s'di ku të var cajkën

e stinëve të mia.

Mbyllë dryrin,

dhe bëj të verbëren

të qajë mbi arkën e ngujuar.

Shmangem me dritën brenda veti,

tue mbjell rënkim,

për dy të dashurat e mia.

Bien lëkurët

Rërë neper bulzat e gishtrinjëve

E mishë i gjallë

Gjithë ajo madhështi

u kthye në copza mozaiku nepër gjethe.

Po i mbledh si leckat,

ti baj fasha për djegurishtën.

Gjithcka po bie ne vendin e vet,

vetëm hieja e përthyer

po humbet trajten nën ultra valë.

..Se si qëndrohet para t'brejtunave

që lan krymbat vjeshtes,

..ti as këte se di.

Pritmë,

sa të shkymbet flakadani deri në fund.

Dy here më e shtanguar do të vi.

Le të shkelin

derisa ti shkojn deshirave në fund,

nëse plaga ime eshtë balta jote...

Ndonjihere

edhe mishi thërmohet si qelqë

nëpër bulza pluskash

nga shputa këmbëzbathura

qe veq gjurmët lën' në ranishte.

O,shkelë!

Se edhe dhimbjet ua fala

atyre që borxh s'më kan.

..Me petkun gri i vishja

e ia falja qiellit si pëllumbat...

Po kur priten udhet, bien

prushit të perendimit...Digjennn !

Për të rrallët kam klith,

për të shumtit s'jam qa,

se ishin të regjur nëpër stinë.

Udhe t'msum, në misionin e vet

edhe venin e kputjes e din...dhe...heshtin.

Përbijn përmbytjen si frymën...pa zë.

Po edhe sikur ta bënin

kush do ti shihte...

Ti prapa diellit a unë pas nji reje të zymt

që m'bëhet shibel n'sy.

S'mund ti ndiqje zogjët me vjeshtën ?

S'mujte t'i thrrisje verbëris:

''ooo këtu ka ra nata - asht nji tjetër kohë këtu...''

...Porse...pëllumbat mujten mu vra ndryshe;

vdekjet vijn më të ëmbla

me nji plumb...

''Vdes ngadal''

''Vdes ngadalë'' duke u endur

me ca fjalë te zhubrosura në grusht.

Mbase jam tu e bart vec premtimin tim;

''edhe në ditët e larmishme, derisa vdekja t'na ndaj''.

Po ''ajo'' po udhton me mua

a s'po e sheh, sa ngadal po thinjem shtegut,

duke mbetur cdo herë pak e më pak

per veten e për ty.

Jetese privohem duke egzistu

tek e ndjej lumturin t'pa prekur,

nji elipseje ëndërrore

pa mure, pa oxhak e tym.

Atje tej, s'shpejti do të shuhet njëri që s'e njihja,

dhe kur s'di ta ngushlloi, i bërtas : - Shihmë !

- Vdekjet e ngadalshme jan më të tmerrshme !

E sikur të flisnin sytë, të tijët do të klithnin:

-Dua jetë...dua jetë...Vec jetën dua !

Rrota e fatit...

Stinët po rrokullisen si guri rrethë boshtit të vet

e po e bluajn buken ton' të uris

në nji serenad te vajshme dashurie;

'rish do i nisesh vetëm zogjët e pranveres

me përhumb zhaurimën e mullirit në erë...Serish ?!

Po për veren, cili shpend do mi rrëmbej syt në nji cajke ?!.

Mos te paqa borxh !

..Shohë hurpin e nji humnere

që t'përpin peshën e trupit...

Ndjejë zgavrën e nji të dredhune

si ta terheq flokun në erë...

Mos të paqa borxh !

Je veq shpirt

në luftë me djallin e padukshëm.

Po lodhesh...

E nëse mundesh beteje

s'do të etiketoj për të cmendur

Shpirt'erë - në zone muzgu poetesh - do t'emroi,

dhe do të shohë në ty si në nji varg.

Se diku brenda thelbit

je ndryshe nga që dukesh.

Nji këmban të tin-ton në kokë

e ti e mban me duar

si paralajmrim te fundit

të nji shpërthimi në atmosferë.

Koha ti iket dikah cmendis.

Ndërmjet gishtrinjëve të iket,

po ti e di se s'do mbrrish askund,

se ke humb ndjesin me kohën.

Vare veten pa kryq, në kohë pa kohë,

Shpirt'ere,

as qielli as toka më s'të do.

T'blertë

..e kaq t'pafajshëm,

dejt mi këpusin.

Nëpër t'rame e t'rrahuna shtigjesh

veq dritën mjegullore u dhash.

E ne s'qe mjaftueshëm

aq sa ta lëviznin globin...

Shpirti, c'do më duhej ?

Sa rrallë...

sa rrallë e nis era valën.

E sa pritje e gjatë, derisa zen koha bregun.

Koha - ai casti i shkurt që mjafton,

aq sa te katrrithet shkëmbit stoik

e vrapet prapthi në gji te detit.

Sa shpejt nemitet si një delfin i bardhë

për mos t'na ngopur kurr...

kurr mos t'na frenoi kërkimit

të nji fati të falun zotnash

që aq gjatë na harron.

Ah ! Casti - ky casti i shkurt

që tinzisht më përhumb vegimeve te gjata.

Sa shpesh më shkëput

prej degës së trishtimit si nji gjethë të lodhur

mbi rehatin e frymës tënde të blertë,

t'më pushoje si nji fluture në lulën e rigjetur.

Nëpër cilën zone mugëtire do duhej te depertoje

t'më zgjoje me nji prekje gishtrinjelehte

nga kjo atmosfere vegimore.

Mbase dhe do mbrrija nji cep qielli,

që pastaj të ta falja nji kaltri deti të tërë

në nji bulzë të vetme loti kaq të kthjellët

sa shenjtëria vet.

Fjala

Kur fjala bie

si spiranca në bark të detit;

tërhiqe në mundesh.

Anepërtej deti

..mbajm vetmin secili nga cepi i vet,

dhe hecmi gjurmeve të vogla

tek shtyejm stuhi të mëdha.

Ende jam ajo

Isha ajo që i veja veshin erës

kur fryente ndonji e rrahur tinzake kanapeve

ku strukeshin zogjet e stines son më t'harbume.

Druaja se i humbas

më trembeshin qiellit

sfiliteshin nën rrebeshet e kohës.

Sahere ran pendla në vend të shiut...sahere

e mjegulla binte bashk me to

Mbeshtetur kreshtave te nji pirgu të thekët

nxirrja brofin e fundit femre'

të kthehesha në jelebardhe ere

t'ua preja udhët këndojsve t'kullës

Varrët t'i meja me pushin e kangës

Isha ajo...

Aspak më ndryshe se sod s'të desha

por zogjët kush e di kah morrën udhë

Këtu mbet veq nji harf e heshtun

që pretë të lozet nga duart e dashuris

Herdokur

Pa ty,

cfar emri kish me pas vetmia

në tym cigareje ?

I numroi yjet

universi

s'paska kohë as limit

Të pakta cmenduri

kërkojn arsye

Ma s'më tremb fluturimi

sic enigmat

S'shkëputem

sa t'mesoi si fluturohet bashkë

universit me ty

Atehere

yjet do i numrojn orët tona

në vrap ma t'shpejt

se koha jone

tani.

Tevona

tan jeta egziston

vec për nji mot të shkurt

që kurr s'mund të jet i von.

Herdokur

Kur proteston dashuria...

- C'stuhi i përplasi

dy jabanxhinjë shqipëtarë

në udhët e qytetit Mysen ?

Ligje të frikshme në sy fëmijësh,

e t'përcudme në duar të rriturish !

Dridhje të lehta përshkohen

në dockat që mbajnë qirinjët e bardhë.

Pesë shqiponjëza kalldrëmit të gurt

përcjellë nga mijëra pishtarë,

provojnë të zgjojn ndërgjegjëjet e ftohta,

qe të mbronin fëmijrin e cenuar

në prehër nane.

E në mundesh,

hec e mos grithë mbi padrejtsin,

e mbi këtë pasqyrë t'mërdhirë borgjeze,

kur proteston dashuria fëmijërore

të mbroj pafuqin e prindit.

- O, cekan i hekurt !

Shkriju mbi këtë valë drite,

se fëmiju njeh si pushtet

vetëm dashurin.

Gjurmëve

Me dhan stinet

neverin e njeriut ne nji cajke

e ka me mi cmend ditet e mia

deri sa ta gjeje

nji prrue te keq

me plandos

aty ku s'kalon kamb njeriu.

As guri s'ka me bajt,

po le ta qajn zojt e zi...

Se une po e ndiej

zanin e pranverës që po thërret,

si melodi e fyellit përtej kohës.

Loti

Krejt në ëndërr e kërkoi

tek e shpie era...

Si nji re përkundet

në nji dromc shiu ngujuar

e s'rreken dot nga vetja.

S'asht gur

kur m'rrembejn nga shpirti

a kur m'i shmangun zemrës.

Asht vesa vet

qe pret nji stine të blerte

te bahet freski

në rrënjen e lule-jetës.

Tufan

Nganjihere

edhe keshtu ndjehet mbrëmja,

si nji tufan i përdal.

Veneroi

se si pahitet

nji predhe në duar.

S'tkisha than

të luash me djallin

e kësaj nate.

T'menqurit

do të zgjidhnin

gjysmen e trimëris.

Imazh

Si hajmali të shejt

po të ruaj, dashuri,

pena e shpirtit...

Jemi vec ngjyra,

në nji beze të bardhë.

Dy hije ne nji imazh

te kaperthurun

ku kemb a koke.

Pse s'do të duhej ti jepnim shpirt

kësaj pikture të gjallë ?

Nji nate të madhe

ra drita nga qielli i hapur

mbi këtë djep te shejt.

Si t'ishte e mrrime e ruajta,

foshnjen që lindi

prej nji rrezeje të vetme.

Shtrydha

edhe piken e fundit te gjinit,

kur përvajej neteve

te gjata dimrore.

Ehuu !Sa gjatë e nanurisa,

si ditëve kur gugatej

nën gudulisje.

E sa dhimbshëm

ia përkundja andrrat

dhe ia ktheja ne përrallë të bukur.

Po ja..

Aty ku vritet gruaja,

as burri s'asht gja me i fort.

Edhe Othello i madhi

u vra nji dite,

tek humbi Desdemonen perjetshem.

Po ne,

për nji fije floku u mbajtëm

dhe për një fije rrezeje qëndrum.

O, une e di cka mund me ba heshtja,

kur mbi dhimbjet më të mëdha

s'do mundesh as me u qa.

E po s'munde me than,

klithë e shaj po deshe,

vetëm mos hesht.

Ma kurr mos hesht...të lutem.

Kahere kam ndaluar të të pres,

por une rrija ketu,

edhe kur nuk vije.

Nji fishkelleme ere

e shendrroja ne hapat e tu,

dhe ne lodren e gjetheve

shihja ardhjen tande.

E dija se diku ndalove

per nji apo tjeter, shkak,

por ti mbrrije cdo dit

deri te zemra,

dhe leje apo merrje dicka,

e bliri rritej e rritej.

Strehohesha nën te,

kur dielli piqte si saq

a shiu regetinte si i marre.

E kur ra edhe bora e pare,

u nderthuren rremat

e u banën streh.

As stina e tret s'me deboi

te largohem nga ketu.

Ore...

Mbase qendroj

lendinave te gabuara,

qe nuk mbrrive asnjiher,

sa e sa here jam qortuar ?!

Por nji flakze e hajthme

me mbajti te perhumbun,

në nji përralle,

se endrruari kalorsin

tek sfidon eren,

e shkel permbi gjethet e arta.

Me trokthin e bardh

duhet ti kesh kthyer

kuisjet e ererave

ne kang pritjeje

e në shpres lumnije.

Sa herë kam klithur

mbi horizonitin e thatë,

e malli kthehej

ne jehon bjeshkesh,

e une betohesha se

se zani i zemrës

ka mbrri te ty.

Tani kam mesuar se

mekati qenka me i rand

kur bie mbi veten.

E shperndaja gjithkahë

si egjer të keqe,

e kurr fara nuk i humbiste.

Tani kot do te thoje

se skam as per cfar endrroi.

edhe flakzen e dritsyrit sikur t'a fikje.

Tani jam këtu veq për ne,

se kam nji arsye te fort,te qendroi

deri në fundin e te gjitha fundeve.

E ne coft e thanun

kurr te mos vish,

ne nji hulli shpirti,

ti kahere ke mbrri.

Dhe që atehere mbetur ke,

ngujuar në nji bulzë gjaku

nëpër damar.

Melodi

Krejt rastesisht,

do të binte nji rreze dielli

ne shtratë te shpirtit,

tek rrinim, pa me te voglin kujdes.

E do te lindte nji stine

me flladin e vet te vecant

qe falte dicka me shume

se pranvera vet.

E lastarët shperthenin trupit

e na lidhnin paverejtshem.

Si do të dija tu vija emër

mes dy tempujsh aq te shejt ?!.

Por me s'do te shiheshim njejt.

Ne sy e ne pasqyre, atëbot

do te shiheshim me drojte.

Saher u matëm

ne mes te ures se gurit,

e asnjihere s'deshiruam mjaftueshëm

te iknim.

Se u njohem ne te gjitha

menyrat e mundshme,

e secila na e mbushte plot

poqen e mangesive.

Të derdhen poqet!

Më mos u mat.

Le t'njisohen ujnat burimit më t'gjate.

E lendines se prillit

kurr melodia mos i mejt.

Heshtje

U gëlltiten tana yjet e netve t'ikuna...

Vec ftyra e qelibartë mejtohet e heshtun

në bregë të natës...

Perpiqu...

edhe kur nuk mundesh ma.

Se ai qe do, ka sfiduar gjysmen e betejes.

Sic shpirtin perthekove atebote - mbroje !

E si rrapllimen e zemrës

gjetur udhes përtej sysh.

E mba mend,

se si u hapen portat e shpelles

veq me nji rapllim qerpikesh ?

Verbuar

shkelqime kristalesh

te moqme sa historia.

Kurr dielli su kishte ra.

Loznim nepër drite e ngjyra

si vet te shejtit.

Secili e dim c'u mendua asaj dite.

Yhaa ! Sa regëtima e zemrës

depertoi veshtrimesh.

E vetmeja udhe

qe na lidhte e ndante pameshirshem,

ishte madheshtia e cdo mengjesi.

Ehuu! Me smjaftokan vetëm andrrat.

Tani u rritem.Sa afert

e sa pambrrijtshëm vështrohemi.

Vec deshirat rrembehen

shtegut ndermjet sysh.